Η παρακμή της παρακμής

Τελικά, δεν άντεξα να μη γράψω κάτι για τις εκλογές. Την πάτησα που είδα ειδήσεις σήμερα το βράδυ. Επεσα πάνω στις παροχές του πρωθυπουργού και εκνευρίστηκα. Θύμωσα πολύ που για μια ακόμη φορά στην κοινωνική πολιτική η κυβέρνηση σημειώνει μηδέν εις το πηλίκον. Ποιοι από όλους αυτούς που ζητούν την ψήφο μας ξέρουν κατά που πέφτει το Πέραμα ή έστω το Κερατσίνι, η Δυτική Αττική, η εργατούπολη της Ελευσίνας; Ποιοι από όλους αυτούς έχουν πάει να δουν τί κατάσταση επικρατεί στα περισσότερα εργοστάσια που οι εργάτες δεν τολμούν να σηκώσουν κεφάλι στα αφεντικά γιατί θα απολυθούν; Πόσοι από αυτούς έχουν απολυθεί ενώ κοντεύουν να βγουν στη σύνταξη; Ποιες από τις κυρίες της ελληνικής βουλής και όσες ευελπιστούν να μπουν ξέρουν τί σημαίνει ανύπαντρη μητέρα ή έστω εργαζόμενη μητέρα; Ακούω την Καϊλή με αυτήν την γελοία ξύλινη γλώσσα της δεκαετίας του 80΄ και τρελλαίνομαι. Νέα κοπέλα που ζητά την ψήφο μας, όμως, τόσο μα τόσο γηρασμένη στα μιαλλιά και ενδεχομένως στην ψυχή. Επίσης, κάποιος θα πρέπει να πει στη Μάρα Ζαχαρέα ότι ο ρόλος που επέλεξε η ίδια είναι όχι μόνον άχαρος αλλά και ατιμωτικός για το συνάφι των δημοσιογράφων. Η κυρία δε νομίζω ότι είναι δημοσιογράφος. Αυτοακυρώθηκε τα τελευταία χρόνια. Επίσης, κάποιος θα πρέπει να πεις στην Ελλη Στάη ότι "ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ"! Αυτοί δεν είναι δημοσιογράφοι, είναι έμποροι, είναι τηλεοπτικοί επιχειρηματίες! Φτάνει πια με τους πολιτικούς, τους πολιτικάντηδες δημοσιογράφους, τις μποτοξαρισμένες συνειδήσεις και τους τραβηγμένους λαιμούς. Γιατί όλοι αυτοί δε λένε κουβέντα για την κοινωνική πολιτική; Και δεν εννοώ μόνον τους μετανάστες, εννοώ την πλειοψηφία των ψηφοφόρων της 16ης Αυγούστου. Τη φοβάμαι αυτήν την παρακμή. Και αγωνιώ για όλα αυτά τα μικρά που μεγαλώνουν. Για εμάς διόλου φοβάμαι πια. Εμείς φταίμε που η Ελλάδα κατάντησε έτσι. Χαιρετίσματα, λοιπόν, όχι στην εξουσία αλλά στην παραεξουσία που εμείς επιτρέψαμε να κάνει κουμάντο στη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας. Καληνύχτα!