Ανθρωποι πόρνες.

Βράδυ της 24ης του Σεπτέμβρη και η ζωή μοιάζει με τα σκαμπανεβάσματα του καιρού, την καμμένη γη της Ηλείας και τα πρώτα ξεπεταρούδια πρασινάδας, τις ορέξεις μεγαλοεργολάβων για τη γη που κατάπιε ότι ζωή υπήρχε-ανθρώπινη και μη-κατάπιε φωτιά, στάχτη και ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Γαμώ τη ζωή, δηλαδή!

Ανοίγεις την πόρτα και αναρωτιέσαι τί θα γίνει και σήμερα.

Και κάθε αύριο γίνεται σήμερα και γρήγορα ξεχνιέται σαν χθες.

Πουτάνα ζωή κρυμμένη πίσω από την εξουσιαστικά βίαιη ανωνυμία σου.

Αν δεν ήμουν δημοσιογράφος τί θα ήθελα να ήμουν; Συλλέκτης παλιών αντικειμένων.

Να συγκεντρώνω τις ζωές των άλλων σε ένα κασελάκι χωρίς να τις κατακρεουργώ εξ επαγγέλματος.

Να 'χε η νύχτα φως, το παράθυρο θα έμενε για πάντα ανοιχτό.

Όχι δεν είναι η ζωή πουτάνα.

Άνθρωποι πόρνες, μηρυκαστικά συνειδήσεων, ψευτοδαχτυλίδια που σκορπούν μαυρίλα στο δέρμα, σαπούνι που βρωμάει απλυσιά.

Πόρνες με ξεσκισμένα καλσόν από κάτι βράδια που λαχτάρισαν αλλά δε μπόρεσαν να ζήσουν.

Δειλοί και πόρνες.

Αυτοβιογραφία του σύμπαντος σε μια ζωή που χαραμίζει ότι ζωντανό και αθώο υπάρχει σε τούτη δω την πλάση. Πια, η βενζίνη που ξεπηδά βιασμένη από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων, το νερό που ξεπλένει το παρμπρίζ, ο Πακιστανός που διεκδικεί το τζάμι σου, ο φίλος που σε μπουχτίζει ψέματα και ο έρωτας...ο έρωτας τί; Είναι το νέο περιβάλλον, η νέα οικολογική ταπετσαρία της σύγχρονης ζωής.

Άνθρωποι πόρνες, με όλη μου την ικανοποίηση που καταφέρνω να σκέφτομαι έστω και λίγα δευτερόλεπτα την ημέρα, σας αφιερώνω τη φωτογραφία και την εκτίμησή μου.

Ραντεβού στον παράδεισο της κόλασης.