Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι.
Και τα blogs τι είναι; Μήπως κι αυτά μέρος μιας υποκριτικής δήθεν επανάστασης που θελήσαμε όλοι εμείς να κάνουμε γιατί δεν έχουμε τα κότσια να κάνουμε κάτι άλλο; Να κάνουμε κάτι απλό ρε γαμώτο. Απλά να λέμε την αλήθεια κατάμουτρα. Μήπως και τα blogs είναι μια καλή συνταγή που μας πλασάρουν για να λέμε πράγματα κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία μας; Μια ανωνυμία που μπορεί να ελεγχθεί, να παρακολουθηθεί και να καταδικαστεί στο τέλος;
Τι είναι τα blogs; Μια προσωπική εφημερίδα; Ένα τηλεοπτικό κανάλι ή ένα ραδιόφωνο που κάνουμε ότι γουστάρουμε; Είναι μια σύγχρονη μορφή επικοινωνίας; Ένα ηλεκτρονικό πανό διαμαρτυρίας; Μια ηλεκτρονική συνωμοσία; Μια Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ταινία "Λοχαγός Νατάσα;". Ένα εφηβικό ημερολόγιο; Πως τα καταφέρνει να καλύπτει τις ανάγκες του καθενός, αφού ο καθένας θέλει εντελώς διαφορετικά πράγματα από τον άλλον;
Δεν έχω πειστεί ακόμη. Μ' αρέσει το blog μου αλλά δε με έχει πείσει για πολλά πράγματα.
Βαριέμαι, βαριέμαι, βαριέμαι.
Καληνύχτα και τα λέμε αύριο.
2 σχόλια:
Μας δουλεύειςρεReal Journalism; Τι μεταπτώσεις και απογοητεύσεις είναι αυτές; Από την μία μας εξαναγκάζεις, σχεδόν, να ανοίξουμε blogs και από την άλλη ...μας ρίχνεις στα τάρταρα με τα ερωτήματά σου;
Μα, για όνομα! Για όνομα!
Λάθος. Τα blogs είναι ένα πολύ χρήσιμο, όχι παράνομο, πολύ υγιεινό και τονωτικό drug. Σήμερα ας πούμε που είμαι μην πω πως, γιατί ένας σημαντικός άνθρωπος-πλην του παιδιού μου-μας ξέχασε για μια ακόμη φορά (τουλάχιστον έτσι νιώθω εγώ), βρήκα φοβερή διέξοδο στo blog. Πραγματικό drug. Αντί να κλαίω και να βιώνω στο έπακρο αυτήν την απίστευτη μοναξιά που νιώθουμε κάποιοι κάποιες στιγμές μέσα στη νύχτα, καταλήγω να γράφω σε όποιο blog μου κάνει κλικ. TV Political watcher άσε την Ζανγκ Ζιγί να λέει. Και ξέρεις κάτι; Την ελευθερία τη βρίσκεις ακόμη και μέσα σε ένα κλουβί. Κανείς δε μπορεί να καταδικάσει τη σκέψη σου, να παραβιάσει τα αισθήματά να απεμπολίσει τα συνιαθσήματά σου. Κανείς, πίστεψέ με.
Δημοσίευση σχολίου