Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

Ποιος θα γλιτώσει το φτύσιμο;


Αφού γύρισα όλο τον κόσμο μέσα από συναισθήματα και εμπειρίες μόλις σε μερικούς μήνες-από τον Φεβρουάριο-επέστρεψα στη βάση μου. Περισσότερο αηδιασμένη και θυμωμένη από ποτέ. Δεν είναι μόνον η ακρίβεια που έχει πάρει την ανηφόρα. Δεν είναι αυτό που τόσο με πειράζει. Με πειράζει περισσότερο απ' όλα και από όλους η ανηφόρα της ανθρώπινης βλακείας, η ανηφόρα της ατιμωρησίας της ευπρέπουσας αλητείας, όσοι βγαίνουν στις τηλεοράσεις και δεν έχουν τί να πουν-τόσο γλυκό είναι το γυαλί σύντροφοι(;)-και φυσικά οι δημοσιογράφοι που έχουν γίνει δημόσιοι υπάλληλοι και περιμένουν πότε θα πάρουν άδεια. Αντε να καταγράψουμε κανένα έγκλημα, άντε να πάρουμε κάποιο cue από έναν καημένο συνταξιούχο που τον κυνηγάνε τα χρέη, άντε να ξαναμιλήσουμε για τη γενιά των 700 ευρώ, άντε, άντε...χωρίς αποτέλεσμα. Γιατί άραγε; Γιατί, μάλλον, η δουλειά δε γίνεται σωστά. Ακόμη και στα ιστορικά δημοσιογραφικά γραφεία έχει πέσει τέτοια μούχλα που δε συζητιέται. Ποιος άραγε θα τολμήσει να βάλει κρυφή κάμερα στις συσκέψεις των μεγάλων καναλιών, στις συσκέψεις των μεγάλων εφημερίδων; Οποιος το κάνει θα είναι πολύ μεγάλος μάγκας γιατί τότε ο απλός κοσμάκης θα καταλάβει το μέγεθος της κοροϊδίας. Νιώθω βρώμικη για λογαριασμό εκείνων των ανθρώπων που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και μας εμπαίζουν κατάμουτρα, για τα χαμένα όνειρα ή για αυτά που πια δεν τολμάμε να κάνουμε. Για τις οικοσυσκευές που αραχνιάζουν στις πολιτικές συνειδήσεις. Πότε θα την αγοράσεις την κουζινούλα λεβέντη μου και πώς; Σε τέτοιο επίπεδο έχουμε φτάσει. Λυπάμαι όχι για μας τα τομάρια, αλλά γι' αυτά τα μικρά πλάσματα που τώρα μεγαλώνουν και θα τα αναγκάσουμε να ζήσουνε σε έναν κόσμο που εμείς χτίζουμε-ούτε καν οι πρόγονοί μας-ακόμη κι αυτόν τον κόσμο καταφέραμε να τον γκρεμίσουμε. Εύχομαι να μη με φτύσει ποτέ η κόρη μου για όλα αυτά που δεν τόλμησα ή δε φρόντισα, ως πολίτης αυτού του κόσμου να πράξω.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

We should have a great day today.